تجربه نوتر
وارد شدن به
کشور جدیدی آن هم برای کسی که بجز یک خاک، به خاک دیگری وارد نشده تا اندازه یی
خاطره آفرین است. در ماه رمضان 18 اگست 2011 وارد هند شدیم. میدان هوایی بین
المللی دهلی صحنه جالبی داشت. از کشور های مختلف با لباس و چهره های رنگارنگ به
راستی آنجا را بین المللی ساخته بود. آنچه سخت است تحمل کرد هوای دهلی است (برای
کسی که از فضای پاک افغانستان می اید). دومین مسئله یی که نا خوشایند است کثرت
نفوس و نظافت عده یی از مردم اینجاست. ما همه نابلد بودیم و یکی از کارکنان ICCR ( سازمان
روابط فرهنگی هندوستان- نهاد بورس دهنده) برای رهنمایی در آنجا بود. وی ما را که
سی و چند نفر بودیم در یکی از مناطق مسلمان نشین دوراز میدان هوایی دهلی در یک
هوتل کهنه چند منزله برد. وضعیت آن منطقه (منطقه نظام الدین) به اندازه نهایی بد
بود. هوای آلوده، جمع زمین آلوده جمع غذای تند و تلخ و محیط کثیف، همگی مساوی به
نظام الدین دهلی است. یکی از خصوصیات مردم عامه هندوستان کلا گذاری و استفاده سوء
اقتصادی از افراد نابلد است. البته نه همه مردم بل عده یی. از هوتل دار تا ریکشا
بان، اگر بتوانند پول ازت بکنند هرگز دریغ نمی کنند. هرکه برای اولین بار در شهر
های شلوغ هند وارد می شود مجبورا برای هر چیز بیش از دیگران می پردازند.
فردای آن روز
ساعت 7:45 با یکی از پرواز های پونه- دهلی ( که هزینه تکت آن برای ما تقریبا
دوبرابر افتاده بود) وارد شهر پونه شدیم. پونه در ایالت مهاراشترا که در جنوب غربی
هندوستان کنار بحیره عرب ( و بحر هند) قرار گرفته است موقعیت دارد. شهر ممبی در
شمال غرب پونه قرار گرفته که به پایتخت تجاری و از پرنفوس ترین شهر های هندوستان
به شمار می رود. از پونه تا ممبی سه تا سه و نیم ساعت توسط بس راه است. شهر پونه
سه فصل تابستان، مونسون و زمستان دارد. در فصل های غیر از مونسون آفتاب سوزناک و
بعضا وزش باد های خفیف، هوای آن را نزدیک به جلال آباد افغانستان یا هم بعضی از
روزهای کابل می کند. این شهر یکی از شهر های تحصیلی هند به شمار می رود که موسسات
تحصیلی در آن به حد اکثر می رسد. سرمایه گذاری روی صنایع و خانه سازی به شدت در
حال پیشرفت است و شهری بزرگ و بازرگانی است.
دانشجویان افغان، از کیفیت و سهولت های درسی در
هندوستان انتظار بالایی دارند. اما بخشی از آنچه را توقع و تصور دارند در هند نمی
یابند. علت اول اینکه دانشگاه ها و کالج های درجه اول و دوم به دانشجویان ما داده
نمی شود. دوما اینها بیشتر به تقلید می پردازند تا به خلاقیت. البته تلاش می کنند تا
تقلیدها را هندی بسازند. اما تشویق به تحلیل و ابتکار آنچنانی که ما در جاهایی (
چون معرفت و بعضی از دانشگاه های خصوصی کابل) شاهد بودیم، کمتر در کلاس های درسی
ما و یا در ذهن دانشجویان در هند به مشاهده می رسد. باید گفت با همه کاستی های
موجود، سهولت ها و سیستم دانشگاه در اینجا به مراتب جلو تر از آنست که در کشور خود
داریم. ( ادامه دارد...)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر