سیاست عبارت از فن اداره قدرت جمعی است. قدرت جمعی همان قدرت ای است که در اثر گرد هم آمدن انسان ها در یک جغرافیای مشخص و پس ایجاد روابط متقابل به وجود می آید. در اوایل، سیاست را فن رام کردن اسب چموش و وحشی می نامیدند که قدرت، همان اسب چموش و شوخ است و سیاست دان، اسب سوار. سیاسیون ( سیاست مداران) کسانی هستند که باید از این قدرت جمعی، از این شمشیر دو دم، برای حفاظت افراد جامعه و منافع جمعی استفاده کنند. چرا شمشیر دو دم؟ چون بعضی وقت ها سیاسیون فاسد این شمشیر مردم را در گردن خود مردم هم می نهند!
اقتصاد، برادر کوچک تر سیاست، روش و راهکار های بهتر زیستن را می آموزد. اقتصاد علم استفاده از منابع محدود جامعه برای رفع نیاز های نا محدود آنان می باشد. به تعریف کتابی تر، اقتصاد علم تولید، توزیع و مصرف کالا ها و خدمات است. ساده تر بگویم، اقتصاد علم است که راه های رفاه و آسایش را با استفاده از کمترین منابع در دسترس، می پالد و می آموزد.
سیاست و اقتصاد زاده گان "افکار" و "فرهنگ" جامعه اند و این پدرو مادر نه تنها مربی و سرپرست هردو اند بلکه می توانند هر زمان که بخواهند آنان را مهار کرده و طبق خواسته شان تغییر دهند.
چرا برادر کوچک تر؟ چون سیاست زمینه ساز برای حضور و رشد اقتصاد است. هرگاه سیاست، قدرت جمعی جامعه، به نفع و خواست مردم استفاده شود بازار اقتصاد گرم می شود و رفاه و آسایش اوج می گیرد. نگهبان این بازار همان قدرت سیاسی کشور است. این دو برادر خیلی باهم وابستگی متقابل دارند و برادر بزرگ تر، سیاست، گاهی بر اقتصاد اولویت و دست بالا تری دارد. باز هم، اگر یکی ضعیف شود و وظیفه اش را به خوبی انجام ندهد، دیگری تقریبا می میرد و اگر یکی بد شود، دیگری قربانی می شود. پس اول باید هر دو سرحال باشند و دوم، هردو باید در راه خوب راه بروند.
حالا خوب است بر نقش این دو را در کشور ما کمی گذر کنیم.
افغانستان زمینی است که در آن "افکار" و "فرهنگ"، "آدم" و "حوا" اند و سیاست و اقتصاد، قابیل و هابیل این پدر و مادر بزه کار. در این زمین، آدم و حوا از تربیت و اصلاح قابیل-سیاست غافل شدند و مهارش را بدست شیطان سپردند. قابیل برادرش هابیل- اقتصاد را به بی رحمی یک برادر به قتل رساند و سپس خود از فرط تنهایی و عذاب، به احتضار در آمد و آدم و حوا نیز پوسیدند و طغیان قابیل زمین را ویران کرد و زمان را به کام زمین نشینان تلخ تر از پوزخند شیطان ساخت!
