مدتی است هیچ متنی ننوشته ام. حتا برای خودم و برای وبلاگ خودم. شاید حال و
هوای نوشتن نیامده و بعضی از روز های که می خواستم، فرصت و زمان یاری نمی کرد. علت
دیگر اینکه چرا پُست های صفحه وبلاگم را به روز نمی کردم این بود که همیشه در
نوشتن و گذاشتن آن در صفحه عمومی زیاد احتیاط می کردم. با مسائل و موضوعات متن ها
برخورد غیر شخصی داشتم و همیشه می گفتم باید درباره مسئله "مهم" بنویسم.
نه هر چیز.در حالیکه آنچه از درون در کلمات جاری می شوند خیلی بهتر است از آنچه به
زور از کنج های مغز می کشی! این گونه فکر باعث می شد همین " مهم" ها خود
از یاد بروند چون همیشه برای من فضای نوشتن جاری نیست و این که موضوع را انتخاب
کرده و سپس رویش فکر کنی خیلی خسته کن می شود. اکنون دریافتم بهتر است برای اینکه
بتوانم نویسندگی را جاری نگهدارم باید در هرزمان، در هر مورد، بدون ارزش گزاری به
اهمیت یا عدم اهمیت موضوع بنویسم و این طوری بعد از ختم مطلب لذت عجیبی را حس می
کنم. گویی از زیر بار های سنگینی رها شده ام. نوشتن رهایی انسان از زیر بارهای سنگین
نامعلوم درونی است! آزاد کردن بزرگ ترین جادی نویسندگی است!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر